Durf investeren in een actief herintegratiebeleid voor gedetineerden
Er bestaan veel clichés over de Belgische gevangenissen. De grootste van allemaal: een gevangenis heeft alle kenmerken van een hotel. Nooit wordt er stilgestaan bij het feit dat gedetineerden na een bepaalde periode de gevangenis opnieuw verlaten. En wie willen we graag terugzien in onze maatschappij? Een schepsel half-mens, half holbewoner, jaren afgesneden van de samenleving, aan zijn lot overgelaten, zijn (vele) problematieken genegeerd?
Durf investeren in een beleid dat niet alleen inspeelt op het strafelement van een detentie, maar ook op het beperken van de detentieschade. Speel in op de noden: actieve drughulpverlening in de gevangenissen, talrijke opleidingen, sociale vaardigheidstrainingen... Momenteel wordt dit element sterk verwaarloosd. Er zijn onvoldoende justitieassistenten die instaan voor een actieve opvolging van ex-gedetineerden (onder elektronisch toezicht bijvoorbeeld) waardoor de effectieve uitvoering van de straffen tegenwoordig ronduit lachwekkend zijn. Ook de assistenten en psychologen van de psychosociale diensten in de gevangenis zijn onderbemand waardoor vaak te laat kan worden gestart met de re-integratie.
Ik dacht dat het de bedoeling was de recidive zo veel mogelijk te beperken?