Maatschappelijke en financiële erkenning voor thuisblijvende jonge moeders/vaders
In plaats van overal crèches vol te steken en bij te bouwen en (financiële) oplossingen te bedenken voor opvang voor kinderen, heeft er al eens iemand gedacht aan deze oplossing?
Misschien kunnen we moeders en vaders zélf voor hun kinderen laten zorgen? Of klinkt dit echt zo compleet absurd?
Momenteel krijgen moeders die beslissen om voor een bepaalde tijd thuis te blijven (en dan heb ik het vooral over vrouwen die langer dan 6 maanden willen thuis blijven - dus nog minstens 2 jaar te gaan tot de eerste schooldag) om voor hun kinderen te zorgen geen enkele maatschappelijke erkenning of steun in welke vorm dan ook. Integendeel: op hun werk worden ze 'gestraft' met minder of geen loon, opgezadeld met schuldgevoelens en benadeeld in vergelijking met hun mannelijke collega's. Vrouwen die in een tijdelijke job zitten of werkloos zijn, staan er nog veel slechter voor. Ze verliezen hun tijdelijke job én hun recht op uitkeringen. In de plaats moeten jonge moeders veel geld betalen om hun kindje in een overvolle créche te steken (als ze het geluk hebben één te vinden in de buurt waar nog plaats is - want misschien hebben ze nog niet vanaf de eerste week na de conceptie een plaats gereserveerd en vallen ze uit de boot) en dan om het even welke job doen. Of dit hen gelukkig maakt, of ze misschien niet liever wat langer bij hun kind bleven om het te zien opgroeien, of ze misschien graag langer dan 4 maand borstvoeding zouden geven; dit alles wordt hen niet gevraagd. Doe je dit toch, dan wordt je als vrouw door meerdere maatschappelijke instellingen scheef bekeken en bestempeld als 'profiteur', terwijl je als moeder toch enkel zoekt het beste te willen voor je kinderen?
Moeders die graag na korte tijd weer willen gaan werken, moeten uiteraard de kans krijgen, dus ik pleit niet voor de afschaffing van voorschoolse kinderopvang. Maar de moeders/vaders die langer willen thuisblijven, krijgen geen kansen om dit te doen. Terwijl een kind krijgen toch één van de meest ingrijpende gebeurtenissen is in een mensenleven! Waarom wordt er zoveel heisa gemaakt over tekort aan opvangmogelijkheden, terwijl we de meest natuurlijke en voor de hand liggende opvangmogelijkheid voor ons kind over het hoofd zien: de moeder (of desgewenst: vader) zelf! Zou het kind er zelf niet wel bij varen opgevangen te worden door zijn eigen ouders? Zouden de ouders niet gelukkiger zijn als ze niet voor dit verscheurend voldongen feit worden geplaatst dat ze hun baby op zo'n jonge leeftijd al moeten afstaan?
Laten we daarom investeren in het financieel en moreel steunen van ouders die dit zelf willen doen. Er zal meer opvanggelegenheid gecreëerd worden voor kinderen van ouders die wel graag snel weer aan de slag willen, maar er zal tenminste vrijheid van keuze zijn voor degenen die dit liever nog wat langer willen uitstellen en de zo belangrijke eerste levensjaren van hun kind van dichtbij willen meemaken.