Jammer dat het moet gaan over de krekel en de mier, de sterken en de zwakken, de goede en de slechte... We kunnen het blijkbaar niet laten om elkaar (en vooral diegenen die niet tot de eigen groep behoren) vanuit een vijandig beeld te benaderen. Net omdat Groen geen communistische partij is, maar streeft naar een maximale solidariteit binnen de draagkracht van een samenleving, is het niet nodig om steeds weer te kijken hoeveel die ander verdient en dat je hetzelfde moet verdienen. Laten we niet vergeten dat een deel van de bevolking gewoonweg niet 'past' in deze dolgedraaide, speculatieve groei-economie. En dat de groei echt wel eindig is, ook die van het BNP. Ik betaal met plezier belastingen voor alle hulpverlening en vervangingsinkomens, maar heb wel kritiek over de effectiviteit ervan. Dat geldt ook voor de werking van de overheid: ik betaal met plezier belastingen, hoewel ik daar ook kritiek op heb. Want het is wel erg cynisch om niet bij te dragen aan de middelen van het middenveld en de overheid, terwijl we wel een sterk middenveld en overheid willen. En dat geldt ook voor de sociale zekerheid. Er is zeker ruimte voor herverdeling tussen de verschillende soorten inkomens, maar ook binnen inkomensgroepen. Het Gini coëfficiënt wordt er niet beter op. Er is een middenklasse, maar het oudere deel ervan hebben ongelofelijk veel geld 'opzij' gezet, vanuit een conservatieve spaarreflex. Geld dat mede ontstaan is door de plundering van aarde en mensen. Wat is er belangrijker: de persoonlijke pot geld in het graf, of een leefbare en welzijnsbevorderende omgeving om hier en nu levenskwaliteit te hebben? Ik kies voor dat laatste. Ik wil mij zelfs niet indekken tegen allerlei risico's, omdat ik er dan van zou uitgaan dat ik 'alleen op mezelf kan rekenen' en dat is een ecologische basishouding, volgens mij. We zijn inter-afhankelijk van elkaar en dat is prima zo. Geld kan nooit het sociaal en emotioneel kapitaal vervangen. Waarom zijn wij, babyboomers, zo hard voor alle anderen? Wat hebben wij tekort? We hebben de meeste groei gekend, het meest kunnen sparen, het meest vermogen vergaard... Waarom is het zo moeilijk om 'de anderen' ook wat te gunnen? Ik zal straks een heel klein pensioen hebben, maar een heerlijk leven met jonge mensen om me heen in een kangoeroe woning. Is het niet tijd dat we afstappen van iets wat we een halve eeuw zijn ingeprent: wees onafhankelijk, zorg voor jezelf, en spaar uw zekerheden bijeen. Er zijn geen zekerheden (meer) en al helemaal geen zekerheden meer die je kan 'bijeen sparen'. Of denk je dat een spaarboek iemand zal redden van de gevolgen van klimaatverandering, wateroorlogen of beperkingen in het gebruik van fossiele energie? Ik vind het heerlijk om te investeren in de wereld van nu én van straks en niet vast te houden aan de wereld van 'toen' (hoewel ik er graag de 'goede dingen' uit meeneem...) warme groet Lucie Evers
Lucie Evers
Jammer dat het moet gaan over de krekel en de mier, de sterken en de zwakken, de goede en de slechte... We kunnen het blijkbaar niet laten om elkaar (en vooral diegenen die niet tot de eigen groep behoren) vanuit een vijandig beeld te benaderen. Net omdat Groen geen communistische partij is, maar streeft naar een maximale solidariteit binnen de draagkracht van een samenleving, is het niet nodig om steeds weer te kijken hoeveel die ander verdient en dat je hetzelfde moet verdienen. Laten we niet vergeten dat een deel van de bevolking gewoonweg niet 'past' in deze dolgedraaide, speculatieve groei-economie. En dat de groei echt wel eindig is, ook die van het BNP. Ik betaal met plezier belastingen voor alle hulpverlening en vervangingsinkomens, maar heb wel kritiek over de effectiviteit ervan. Dat geldt ook voor de werking van de overheid: ik betaal met plezier belastingen, hoewel ik daar ook kritiek op heb. Want het is wel erg cynisch om niet bij te dragen aan de middelen van het middenveld en de overheid, terwijl we wel een sterk middenveld en overheid willen. En dat geldt ook voor de sociale zekerheid. Er is zeker ruimte voor herverdeling tussen de verschillende soorten inkomens, maar ook binnen inkomensgroepen. Het Gini coëfficiënt wordt er niet beter op. Er is een middenklasse, maar het oudere deel ervan hebben ongelofelijk veel geld 'opzij' gezet, vanuit een conservatieve spaarreflex. Geld dat mede ontstaan is door de plundering van aarde en mensen. Wat is er belangrijker: de persoonlijke pot geld in het graf, of een leefbare en welzijnsbevorderende omgeving om hier en nu levenskwaliteit te hebben? Ik kies voor dat laatste. Ik wil mij zelfs niet indekken tegen allerlei risico's, omdat ik er dan van zou uitgaan dat ik 'alleen op mezelf kan rekenen' en dat is een ecologische basishouding, volgens mij. We zijn inter-afhankelijk van elkaar en dat is prima zo. Geld kan nooit het sociaal en emotioneel kapitaal vervangen. Waarom zijn wij, babyboomers, zo hard voor alle anderen? Wat hebben wij tekort? We hebben de meeste groei gekend, het meest kunnen sparen, het meest vermogen vergaard... Waarom is het zo moeilijk om 'de anderen' ook wat te gunnen? Ik zal straks een heel klein pensioen hebben, maar een heerlijk leven met jonge mensen om me heen in een kangoeroe woning. Is het niet tijd dat we afstappen van iets wat we een halve eeuw zijn ingeprent: wees onafhankelijk, zorg voor jezelf, en spaar uw zekerheden bijeen. Er zijn geen zekerheden (meer) en al helemaal geen zekerheden meer die je kan 'bijeen sparen'. Of denk je dat een spaarboek iemand zal redden van de gevolgen van klimaatverandering, wateroorlogen of beperkingen in het gebruik van fossiele energie? Ik vind het heerlijk om te investeren in de wereld van nu én van straks en niet vast te houden aan de wereld van 'toen' (hoewel ik er graag de 'goede dingen' uit meeneem...) warme groet Lucie Evers